اوره یکی از منابع کودی نیتروژن می‌‌باشد که با توجه به هزینه پایین، کاربرد آسان و محتوی نیتروژن بالا (46 درصد)، کاربردهای زیادی در کشاورزی دارد. نقش اصلی نیکل شرکت در سوخت و ساز اوره در گیاهان با منبع نیتروژن اوره می‌‌باشد. این پژوهش با هدف بررسی اثر تغذیه نیکل و اوره در محیط آبکشت بر خصوصیات رشد و همچنین کاهش اثرهای منفی کاربرد آمونیوم در فصل زمستان (کاهش pHمحیط ریشه و عدم جذب عناصر) در رز بریدنی رقم تونایت انجام شد. این پژوهش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه سطح اوره (صفر ، 500 و 1000 میکرومولار) و سه سطح نیکل (صفر، 5/2 و 5 میکرومولار) از منبع نیترات نیکل به صورت اضافه کردن مستقیم به محلول غذایی انجام شد. سه ماه بعد از اعمال تیمارها نمونه‌‌برداری از برگ‌‌های توسعه‌‌یافته برای آنالیز صفات مورفولوژیکی و بیوشیمیایی انجام شد. یافته‌‌های این پژوهش نشان داد که برهمکنش نیکل و اوره بر صفات ارتفاع شاخه، طول و قطر گل، عمر گلجای، وزن تازه، قطر شاخه، محتوی کلروفیل و کارتنوئید، پروتئین کل، آنتوسانین و فنول معنی‌‌دار بود. کاربرد همزمان 1000 میکرومولار اوره و 5/2 میکرومولار نیکل منجر به افرایش 40 درصدی عملکرد نسبت به تیمار شاهد شد. بالاترین ارتفاع شاخه (96/86 سانتیمتر) در تیمار 1000 میکرومولار اوره و 5/2 میکرومولار نیکل به‌دست آمد. غلظت‌‌های بالای نیکل منجر به کاهش آنتوسیانین، کلروفیل و افزایش مقدار فنول کل و در نتیجه منجر به کاهش سبزینگی برگ‌‌ها شد. بیشترین میزان فعالیت آنزیم سوپراکسید‌‌دسموتاز (577/0واحد بر گرم وزن تر) در تیمار 500 میکرومولار اوره و 5/2 میکرومولار نیکل و کمترین میزان فعالیت آنزیم (337/0 واحد بر گرم وزن تر) در تیمار 500 میکرومولار اوره بدون حضور نیکل به‌دست آمد. استفاده از اوره به جای آمونیوم در محلول غذایی از کاهش pHمحیط ریشه جلوگیری کرد.
Shokri S, Noruzi P, Rahnemaie R, Rezapourfard J. Investigation of Nickel and Urea Interaction on morphological and biochemical characteristics of Roses (Rosa hybrida cv. Tonight) in Hydroponic cultivation. IJHST 2024; 25 (2) :245-262 URL: http://journal-irshs.ir/article-1-679-fa.html
شکری صابر، نوروزی پرویز، راهنمایی رسول، رضاپور فرد جواد. بررسی برهمکنش نیکل و اوره بر ویژگی‌‌های مورفولوژیکی و بیوشیمیایی گل رز رقم تونایت در شرایط آبکشت. مجله علوم و فنون باغبانی ایران. 1403; 25 (2) :245-262
