بخش تحقیقات علوم زراعی و باغی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی استان خوزستان، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، اهواز،ایران
چکیده: (731 مشاهده)
این پژوهش به مدت دو سال زراعی به منظور مطالعه کل هدرروی پس از برداشت سوخنژادگانهای پیاز در انبار کنترل نشده (فاقد سیستمهای گرمایش سرمایش و تهویه) در ایستگاه تحقیقات کشاورزی بهبهان اجرا گردید. بذور در اواسط مهر ماه در خزانه کشت شدند. برداشت سوخ در زمان افتادگی 50 تا 80 درصد برگها و شروع خشک شدن آنها صورت گرفت.برای انجام این پژوهش، از آزمایش اسپلیت فاکتوریل شامل 120 تیمار با سه تکرار در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی استفاده گردید. عامل اصلی زمان بررسی سوخها در شش سطح از یک ماه بعد از شروع انبارمانی و به فاصله یک ماه بود. دو محیط سمپاشی شده و سمپاشی نشده و 10 نژادگان (جمعیت بهبود یافته پیاز بهبهان، محلی بهبهان، محلی پادوک، محلی رامهرمز، محلی سرکره برازجان، محلی قرمز ایرانشهر، محلی کمرهای خمین، محلی درچه اصفهان و ارقام پریماورا و تگزاسارلیگرانو) بهصورت فاکتوریل بهعنوان فاکتور فرعی در نظر گرفته شدند. تریپس سبب افزایش درصد کاهش فیزیولوژیک وزن سوخ، خسارت پوسیدگی خاکستری و کل هدرروی گردید. در محیط سم پاشی نشده در مقایسه با محیط سمپاشی شده درصد خسارت لهیدگی سوخ کاهش یافت. اختلاف درصد جوانهزنی سوخ در دو محیط سمپاشی شده و سمپاشی نشده معنیدار نبود.حداقل درصد کاهش فیزیولوژیک وزن سوخ و درصد خسارت بیماری پوسیدگی خاکستری در رقم پریماورا و توده محلی بهبهان مشاهده شد. توده محلی رامهرمز حداقل خسارت لهیدگی سوخ را به خود اختصاص داد. بیشترین جوانهزنی سوخ در توده محلی ایرانشهر مشاهده گردید.بر اساس نتایج این پژوهش بیشترین و کمترین قابلیت انبارمانی بهترتیب در رقم تگزاسارلیگرانو و توده محلی درچه اصفهان مشاهده شد.
دارابی عبدالستار. مطالعه قابلیت انبارمانی و تحمل به تریپس سوخ برخی از نژادگانهای پیاز در انبار کنترل نشده. مجله علوم و فنون باغبانی ایران. 1403; 25 (3) :423-440